22.03.2020 - 4 Niedziela Wielkiego Postu, rok A

Z Ewangelii według świętego Jana

Jezus, przechodząc, ujrzał pewnego człowieka, niewidomego od urodzenia. Splunął na ziemię, uczynił błoto ze śliny i nałożył je na oczy niewidomego, i rzekł do niego: Idź, obmyj się w sadzawce Siloam – co się tłumaczy: Posłany. On więc odszedł, obmył się i wrócił, widząc.



A sąsiedzi i ci, którzy przedtem widywali go jako żebraka, mówili: Czyż to nie jest ten, który siedzi i żebrze? Jedni twierdzili: Tak, to jest ten, a inni przeczyli: Nie, jest tylko do tamtego podobny. On zaś mówił: To ja jestem.

Zaprowadzili więc tego człowieka, niedawno jeszcze niewidomego, do faryzeuszów. A tego dnia, w którym Jezus uczynił błoto i otworzył mu oczy, był szabat. I znów faryzeusze pytali go o to, w jaki sposób przejrzał. Powiedział do nich: Położył mi błoto na oczy, obmyłem się i widzę.

Niektórzy więc spośród faryzeuszów rzekli: Człowiek ten nie jest od Boga, bo nie zachowuje szabatu. Inni powiedzieli: Ale w jaki sposób człowiek grzeszny może czynić takie znaki? I powstał wśród nich rozłam. Ponownie więc zwrócili się do niewidomego: A ty, co o Nim mówisz, jako że ci otworzył oczy? Odpowiedział: To prorok.

Rzekli mu w odpowiedzi: Cały urodziłeś się w grzechach, a nas pouczasz? I wyrzucili go precz.

Jezus usłyszał, że wyrzucili go precz, i spotkawszy go, rzekł do niego: Czy ty wierzysz w Syna Człowieczego? On odpowiedział: A któż to jest, Panie, abym w Niego uwierzył? Rzekł do niego Jezus: Jest nim Ten, którego widzisz i który mówi do ciebie. On zaś odpowiedział: Wierzę, Panie! i oddał Mu pokłon.

Mam wam coś do powiedzenia:

Człek ślepy od urodzenia

Był przez Pana dostrzeżony,

Wkrótce został uzdrowiony.

Przebieg tej sytuacji oto:

Mistrz ze śliny zrobił błoto,

Na oczy jego nakłada,

Do młodzieńca tak powiada,

By w sadzawce był obmyty.

Na skutek w wodzie wizyty

Człowiek ów przejrzał na oczy.

Kiedy wśród sąsiadów kroczy,

Dochodzi do rozdwojenia,

Powodem jest cud przejrzenia.

Część ludzi się dziwowała,

Inna znów nie pojmowała,

Odrzucała człeka tego:

„Jest podobny do tamtego!”

Emocje nimi targają,

Dlatego zaprowadzają

Na faryzejskie spotkanie.

Chcą wiedzieć, co tam się stanie.

W szabat cud był dokonany,

Dla nich skandal niesłychany!!!

W dzień święty to uzdrowienie,

Grzeszne Chrysta pochodzenie!

Inni mają wątpliwości

Co do tej Pana grzeszności:

Sprawa prosta – w sposób jaki

Zły by czynił takie znaki?!

Chcą poznać zdanie młodego.

„To prorok” – pada z ust jego.

„Cały w grzechach urodzony,

A pouczasz nas, szalony?!”

Człek wyrzucony zostaje,

Nagle przed nim Jezus staje.

Pyta On uzdrowionego:

„Wierzysz w Syna Człowieczego?”

Młody odpowiada śmiało:

„Kim on jest, by tak się stało?”

„Jest nim ten, kto rzekł to zdanie!”

„Zatem wierzę w Ciebie, Panie!”

Pokłon daje Bogu swemu,

Za wszystko dziękuje Jemu.

Ogłaszam z wielką radością:

Bóg jest naszych serc światłością!

Jezus jest światłością świata,

Kocha każdą siostrę, brata.

Jemu chwałę oddać mamy.

Czy my o Nim pamiętamy,

Kiedy pandemia szaleje

I na świecie źle się dzieje?

Czy kiedy w domach siedzimy,

Mszę chociaż w mediach śledzimy?

Człek o modlitwę się stara,

Czy też słabnie nasza wiara?

Nikt z nas nie wie, co nas czeka,

Tylko Bóg ratunkiem człeka!

Módlmy się o uzdrowienie

Ciał oraz duszy zbawienie!!!

x. P.3.