27.04.2014 - 2 Niedziela Wielkanocna roku A.

Przez ponad dwadzieścia lat życia mogłem mówić, że od czasu mego urodzenia jest jeden Papież, jeden Ksiądz Prymas i jeden Ksiądz Proboszcz w mej parafii. Lata mijały, a oni trwali na swych urzędach. Dziś Księdza Prymasa Józefa Glempa nie ma na tym świecie, wspomniany Ksiądz Proboszcz jest na emeryturze, a my cieszymy się z kanonizacji Jana Pawła II.

W prefacji o pasterzach modlimy się następującymi słowami: „Z radością oddajemy cześć świętemu N., którego dałeś swojemu ludowi, jako gorliwego pasterza. Jego przykład umacnia nas w dobrym życiu, jego słowa nas pouczają, a jego wstawiennictwo wyprasza nam Twoją opiekę”. W wielu przypadkach brzmi to dość abstrakcyjnie, ponieważ wcale nie znamy świętego, którego danego dnia czcimy zgodnie z  kalendarzem liturgicznym. Jak więc jego przykład ma nas umacniać? Jak jego słowa mają nas pouczać? W przypadku Jana Pawła II nie możemy czegoś takiego powiedzieć, bo większość z nas doskonale go pamięta. Nie ma więc dla nas żadnej wymówki. Jesteśmy zobowiązani, by podjąć jego naukę i postępować tak, jak on postępował.

Prawdopodobnie mniej znane jest nam nauczanie drugiego wynoszonego dziś na ołtarze Papieża, Jana XXIII. Trzeba nam jednak pamiętać, że to właśnie on zwołał Sobór Watykański II. Wprowadzone podczas jego trwania reformy na pewno były bliskie sercu tego Papieża. A zatem żyjemy jego nauczaniem, gdy żyjemy nauczaniem ostatniego soboru.

W Wielki Czwartek dziękowaliśmy za sakrament Eucharystii i kapłaństwa. Dziś, słuchając słów Ewangelii,  podziękujmy Bogu za sakrament pokuty. Dziękujmy za kapłanów, którzy w imieniu Pana odpuszczają grzechy. W tę Niedzielę Miłosierdzia Bożego dziękujmy Stwórcy, że w swym miłosierdziu dał nam w tym dniu tak wielkich świętych – Jana XXIII i Jana Pawła II.

Niech te wszystkie wydarzenia umacniają naszą wiarę. Obyśmy byli błogosławionymi, którzy nie widzieli, a uwierzyli.

x. Paweł