08.04.2018 - 2 Niedziela Wielkanocna, rok B

Z Ewangelii według świętego Jana

Wieczorem w dniu zmartwychwstania, tam gdzie przebywali uczniowie, choć drzwi były zamknięte z obawy przed Żydami, przyszedł Jezus, stanął pośrodku i rzekł do nich: "Pokój wam!" A to powiedziawszy, pokazał im ręce i bok.
Uradowali się zatem uczniowie, ujrzawszy Pana. A Jezus znowu rzekł do nich: "Pokój wam! Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam". Po tych słowach tchnął na nich i powiedział im: "Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane". Ale Tomasz, jeden z Dwunastu, zwany Didymos, nie był razem z nimi, kiedy przyszedł Jezus. Inni więc uczniowie mówili do niego: "Widzieliśmy Pana!" Ale on rzekł do nich: "Jeżeli na rękach Jego nie zobaczę śladu gwoździ i nie włożę palca mego w miejsce gwoździ, i ręki mojej nie włożę w bok Jego, nie uwierzę". A po ośmiu dniach, kiedy uczniowie Jego byli znowu wewnątrz domu i Tomasz z nimi, Jezus przyszedł, choć drzwi były zamknięte, stanął pośrodku i rzekł: "Pokój wam!" Następnie rzekł do Tomasza: "Podnieś tutaj swój palec i zobacz moje ręce. Podnieś rękę i włóż w mój bok, i nie bądź niedowiarkiem, lecz wierzącym". Tomasz w odpowiedzi rzekł do Niego: "Pan mój i Bóg mój!" Powiedział mu Jezus: "Uwierzyłeś dlatego, że Mnie ujrzałeś? Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli". I wiele innych znaków, których nie zapisano w tej księdze, uczynił Jezus wobec uczniów. Te zaś zapisano, abyście wierzyli, że Jezus jest Mesjaszem, Synem Bożym, i abyście wierząc, mieli życie w imię Jego

Uczniowie w zamknięciu trwali,

Gdyż się Żydów obawiali.

Nagle Jezus się ukazał

I swój pokój im przekazał.

Rany Jego zobaczyli,

Wtedy też się ucieszyli.

Koleżanko i kolego!

Pan im dał Ducha Świętego,

Władzę grzechów odpuszczania

Albo też zatrzymywania.

Tak to wszystko się odbyło,

Tomasza wtedy nie było.

Nie chciał wierzyć im w widzenie,

Chciał mieć własne doświadczenie.

Gdy kolejne dni mijały,

Wrócił Jezus zmartwychwstały.

Tomasz ran dotyka Jego

I wyznaje wiarę w Niego.

„Pan mój, Bóg mój” – tak powiada.

Zbawca na to odpowiada,

Że uwierzył w tej to chwili.

Szczęśliwi, co uwierzyli,

Którzy Mistrza nie widzieli,

Ale silną wiarę mieli.

Odkupiciel ludziom wierny,

Przy tym bardzo miłosierny.

Dał sakrament pojednania,

By nie było w grzechach trwania.

Różne są konfesjonały:

Jeden większy, drugi mały.

Do nich mamy się udawać,

Aby grzechy swe wyznawać.

Bóg tam na każdego czeka,

Pragnie zbawienia człowieka.

Stwórcy więc nie zasmucajmy,

O sumienia czyste dbajmy.

Takich właśnie serc potrzeba,

Aby dostać się do nieba!!!

x. P. 3.